Έμεινα αποκομμένος εδώ.
Κάτω απ’ τον ουρανό.
Πάνω στις γραμμές.
(Σου λείπω; Δεν ξέρεις;)
Σε θυμάμαι μονάχα όταν κάθομαι στο παγκάκι μόνος.
Κοιτάζω ψηλά.
Ο χώρος αχανής. Κενός.
Ακολουθώ τις γραμμές.
(Σου λείπω;)
Είμαι αποκομμένος.
Περπατώ πάνω στις γραμμές.
Δεν συναντώ κανένα.
(Σου λείπω;)
Με χαράσσουν οι γραμμές καθώς με διαπερνούν.
Χωρίς πόνο. Ήσυχα.
Με μια τεράστια έκταση στη μνήμη:
Το στενάκι. Βρωμιά.
Βήματα κι ανάσες.
Το δωμάτιο.
Το χέρι σου.
Λίγο αίμα στον τοίχο
Το παγκάκι.
Λιποθυμία.
Ανάγκη.
Ανάγκη.
(Σου λείπω;)
Η σχέση μας με το σύμπαν παρουσιάζεται,
ώρες σαν κι αυτή,
ξεκάθαρη.
Δεν μας συνδέει τίποτα.
(Δεν ξέρεις…)
Έμεινα αποκομμένος εδώ.
Πάνω στις γραμμές.
Πολύ όμορφο. Ωραία κλιμάκωση και ενδιαφέρον παιχνίδισμα με τις λέξεις στις παρενθέσεις, σαν ακρωτηριασμένος διάλογος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ, Eraserhead. Χαίρομαι που σου άρεσε η δομή του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό απόγευμα!
Μα τι όμορφο κείμενο! Τι απαλά που γλιστρησε το μάτι μου από τη μία γραμμή στην επόμενή της. Τι ωραία δομημένος λόγος. Ποίημα! :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήTheorema, ευχαριστώ πολύ για τα θετικά σχόλια. ιδιαίτερα σημαντικό όταν αυτά προέρχονται από κάποιους που γράφουν τόσο καλά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό Σ/Κ